Welkom bij Team BrabantSport, Niels Vink
Tot zijn negende was sport niet echt het ding van Niels Vink (18). In zijn woonplaats Helmond was de schoolgym zo ongeveer zijn enige beweegmoment. Okay, op het schoolplein schopte hij op zijn eigen manier wel eens tegen een balletje. In 2012 kwam de kentering. Samen met zijn moeder zat hij op de tribune tijdens de Paralympische Spelen in Londen. Bij terugkomst in Nederland werd daarna een open dag van de Cruijff Foundation bezocht. Er ging een wereld voor de kleine Niels open. Nu, negen jaar later, is hij zelf in het bezit van Paralympisch goud en brons als rolstoeltennisser in de quadcategorie!
Smashen
“Wat ik niet wist, is dat op die open dag er verschillende scouts rondliepen. Ik vond alles keileuk en had een geweldige dag. De scouts van rolstoelbasketbal en zitvolleybal zagen wel iets in mij. Als eerste ben ik toen gaan basketballen. Direct na de eerste keer ben ik weer gestopt. Ik vond het spelletje erg leuk, maar was veel te klein voor al die grote kerels. Het werd meer een wedstrijd ‘iedereen ontwijken’. Bij zitvolleybal had ik een ander probleem. Ik werd spelverdeler. Dat was niet wat ik wilde, ik ging voor keihard smashen en blokken. Dat ging niet echt (lacht), want ik kwam niet boven het net uit.” Vanaf mijn tiende kwam tennis in mijn leven. Niet in de stoel. Nee, daar krijgen ze me niet in, was mijn credo. Ik begon op protheses. Mijn moeder kocht toch een stoel voor me en na een training ben ik daar in gaan zitten. De rest is geschiedenis, ik wil er niet meer uit!”
Grand Slam
In deze stoel kwam hij bij Thadia in Sint-Michielsgestel. De club waar ook collega ambassadeur Maikel Scheffers acteerde. Vanaf dat moment ging het razendsnel. Bondscoach Dennis Sporrel selecteerde de talentvolle Niels en in no time stond hij wel te smashen op het hoogste niveau. De afgelopen maanden regen zich de successen aaneen. “Dat ik met goud en brons uit Tokio zou terugkomen had ik echt niet durven voorspellen. Het waren mijn eerste Spelen en ik ging vooral om plezier te maken, Ik heb wel de goede balans tussen genieten en presteren gevonden. Direct na Tokyo vlogen we naar de US Open. Daar verloor ik de finale in het enkelspel, maar won ik wel met Sam Schröder de dubbelfinale. Daarna was ik volledig ‘leeg’ en kon ik me onderdompelen in allerlei feestelijkheden thuis in Helmond. En passant hebben Sam en ik op Sardinië ook nog de World Team Cup gewonnen.”
Wimbledon
Niels is trots op zijn ambassadeurschap. “Ik vind Brabant de mooiste provincie van Nederland. Dan is het toch geweldig als je binnen die provincie mee mag helpen om mensen in beweging te brengen. Nee, niet alleen mensen met een beperking, alle Brabanders!” De voornaamste taak van Niels is het enthousiasmeren van beginnende sporters. “Dat sluit goed aan bij mijn opleiding Sport en Bewegen. Op dit moment loop ik stage op een basisschool in Helmond, geweldig om te doen. Als ik later stop met tennis word ik gymdocent.” Niels geniet van het Team BrabantSport waar hij nu deel van uitmaakt. “Via Maikel was ik al wat bijgepraat, maar onlangs hadden we een etentje en daar heb ik de anderen leren kennen. Heel inspirerend. Omdat ik naast Helmond ook fan van Eindhoven ben, zou ik weleens met Daniëlle van de Donk over haar sport willen praten. Zij komt ook uit de regio en ik ben een grote voetbalfan. Het is mooi om met de andere sporters te praten over hun loopbaan. Ik ben net gestart en kan nog groeien, zeker op het mentale vlak. Mijn ambitie is om de nummer één van de wereld te worden. Om daar te komen moet ik nog twee plaatsen klimmen. Daartoe zal ik wat Grand Slams moeten gaan winnen, waaronder naar ik hoop Wimbledon. Dat is voor mij toch de mooiste wedstrijd in de reeks.”
