WERELDKAMPIOEN GROUNDMOVES, ENTERTAINER EN INSPIRATOR...MAAK KENNIS MET TILBURGER NASSER EL JACKSON

Nasser El Jackson is niet zijn echte naam. Eigenlijk heet de straatvoetballer Nasser Lhajoui, maar de artiestennaam van de wereldkampioen ground moves is een ode aan zijn broer. Zijn grote voorbeeld voor wie het leven niet liep zoals hij had gehoopt. ‘Mijn broer is voor mij een motivatie om het goede te doen.’

Nasser is onderweg naar Den Haag als we hem spreken om met zijn skills als straatvoetballer een jeugdfonds te openen. Als freestyler speelt hij dan een aantal minuten met de bal: zittend, staand, op zijn hoofd, tussen zijn knieën; alles is mogelijk. In die discipline, officieel ground moves genaamd, werd hij ook al twee keer wereldkampioen. Het speciale is dat het een online kampioenschap is. De freestylers tonen hun skills in een video die door een jury van drie personen beoordeeld wordt. ‘In zowel 2012 als 2013 werd ik gekozen tot de beste van de wereld. Daarna zijn er helaas geen grote kampioenschappen meer georganiseerd en heb ik me allround ontwikkeld.’

Want naast het freestylen, die hij in zijn shows zoals deze middag in Den Haag toont, mogen mensen het in een rechtstreeks duel tegen hem opnemen en toont hij het pannavoetbal. Wie het eerste drie keer scoort, wint, maar: ‘Bij een panna is het gelijk knock-out’, zegt hij. ‘Een panna, een bal door de benen spelen, is het mooiste wat er is in het voetbal.’

Dat zien we vaak ook in het veldvoetbal: mensen staan op de banken zodra iemand gepoort wordt. Maar waar in die disciplines frivoliteit alleen geaccepteerd wordt als het effect heeft of de score het toelaat, is dat in Nassers sport juist de basis. ‘Ik geef shows over heel de wereld, maar verzorg ook clinics en heb sinds kort een theatershow. Ook heb ik een eigen team: Team El Jackson, waarmee ik jongens uit Nederland, België en zelfs eentje uit Spanje opleid. Zij zijn door mij begonnen, en het is mijn doel om een platform op te bouwen.’

Kwetsbaar
Nasser vindt het belangrijk om maatschappelijk betrokken te zijn. ‘Het is een motivatie dat mensen naar mij opkijken; ik kan hen aansporen om ook het uiterste uit zichzelf te halen. Ik heb zelf niet het goede voorbeeld gehad – en daardoor juist ook weer wel – en die les probeer ik over te brengen. Ik wil dat mensen zich niet laten verleiden door de verleidingen in het leven.’

Zijn broer is zijn inspiratiebron. ‘Hij was een van de beste straat- en zaalvoetballers, maar hij was ook beïnvloedbaar en kwam met de verkeerde mensen in aanraking. Mijn broer was kwetsbaar en is daardoor de verkeerde kant opgegaan. Hij heeft superveel meegemaakt.Voor mij was het leerzaam om zijn proces thuis te mogen meemaken. Het is voor mij een motivatie om het goede te doen en andere mensen te motiveren.’

Ode
Zijn broer voetbalt niet meer. ‘Heftig… Want hij was niet normaal goed’, zegt Nasser. ‘Nu nog word ik vaak aangesproken door mensen en dan krijg ik de mooiste verhalen te horen. Ze noemden hem de Jackson van het voetbal, omdat hij veel draaide op de bal, zoals Michael Jackson deed in zijn dans. Toen hij moest stoppen, begon ik net met freestylen en heb ik het stokje van hem overgenomen. Vandaar mijn naam.’ Het is een ode aan zijn broer, maar praten over wat ze meemaakten doen ze eigenlijk niet.

Nasser doet de artiestennaam die zijn broer kreeg in elk geval eer aan. En met zijn theatershow Ball toont hij met zijn skills de strijd van het leven aan een groter publiek; als inspiratie om er een eigen invulling aan te geven. ‘Ik heb eens een theatershow gegeven die perfect was, maar dat was niet leuk. Niet voor mij, niet voor het publiek. Dat is ook niet de werkelijkheid. Het leven bestaat niet uit perfectie en ook in theater is die struggle heel belangrijk. Ik wil laten zien dat het leven heel veel vallen en opstaan is. Pijn hoort daar ook bij.’

Gehard op straat
Nasser werd net als zijn broer gehard op de Tilburgse straten in Vlashof. Daar was de bal zowel zijn grootste vriend als zijn belangrijkste houvast. ‘Ik had ook de verkeerde kant kunnen kiezen, die verleidingen waren er, maar het was mijn jongensdroom om profvoetballer te worden.’ Hij speelde in de jeugd op het veld, maar stopte daarmee op zijn zestiende. Het spel verlegde zich naar de straten, waar hij al snel werd ontdekt door een straatvoetballer. ‘Ik ben twee jaar met hem opgetrokken waarbij we samen shows hebben gegeven. Toen was het voor mij duidelijk. Ik wilde freestyler worden. Inmiddels ben ik twee keer wereldkampioen ground moves geworden dus het was de juiste keuze’, sluit hij af met een lach.