Harrie Lavreysen

Als zesjarig mannetje begon Harrie in zijn geboortedorp Luyksgestel bij de Durtrappers met BMX’en. Op zijn veertiende werd hij zelfs Europees kampioen, en herhaalde die prestatie op zijn vijftiende en zestiende. De Olympische Spelen werden het heilige doel; daar zou hij ooit goud moeten halen. Maar BMX staat synoniem voor vele en harde valpartijen en Harrie werd uiteindelijk vier keer aan zijn schouders geopereerd. De klappen over de vele obstakels kon hij niet meer opvangen op de BMX-fiets…

‘Ik was pas achttien jaar en kreeg van de artsen mee dat BMX’en echt niet meer kon met mijn schouders. Dat was heftig.’ Hij laat een stilte vallen. ‘Maar op Papendal hadden de baanwielrencoaches mij bezig gezien en die begonnen wat aan mij te trekken. Zo ben ik al snel gaan baanwielrennen en dat heeft me over de teleurstelling geholpen. Ik heb mijn Olympische droom nooit hoeven opgeven.’

Passie
Want al snel kwamen ook op de baan de goede prestaties. Harrie verraste met zijn snelle aanpassingsvermogen. ‘Het is een totaal andere sport, die je niet met elkaar kunt vergelijken; vooral fysiek is het baanwielrennen totaal anders dan BMX’en. Maar ik heb wel veel ervaring in het BMX kunnen meenemen naar de baan. Neem de explosiviteit, behendigheid en het snelle draaien; daar had ik al veel ervaring in en daardoor ging de overgang gemakkelijk.’ Het baanwielrennen heeft inmiddels zijn hart veroverd. ‘Ik kijk nog graag naar BMX en vind het nog altijd een mooie sport, maar ik heb mijn passie echt in het baanwielrennen gevonden en vind dit nu zelfs een mooiere sport dan BMX. Het tactische aspect vind ik fascinerend. Het gaat er niet altijd om wie het snelste is, maar vooral ook wie het slimste is en het beste kan omgaan met de druk.’

Inmiddels woont Harrie in Apeldoorn, maar hij gaat wel elk weekend terug naar Luyksgestel. ‘Ik voel me nog altijd een echte Brabander. Waar ‘m dat in zit? De gezelligheid denk ik. Ik houd ook erg van carnaval.’ Net in die periode had hij dit jaar een belangrijke afspraak: het WK baanwielrennen. Harrie veroverde goud en liep zijn eigen polonaise. Want voor carnaval had hij daarna geen tijd meer. ‘Jammer genoeg.’ Maar er stond iets veel mooiers tegenover.

‘Ik voel me nog altijd een echte Brabander. Waar ‘m dat in zit? De gezelligheid denk ik. Ik houd ook erg van carnaval.’
Harrie Lavreysen