Kimberly Alkemade

Kimberly is wat je noemt een echte laatbloeier. Pas op haar 28ste werd ze fulltime atlete. “Tot die tijd was ik tevreden met minder. Toen ik in aanraking kwam met een orthopedisch instrumentmaker gespecialiseerd in sport, ging er een wereld voor me open. Ik kreeg een sportprothese waarmee ik kon hardlopen, volleyballen en zelfs snowboarden! Ik merkte dat het sporten me niet alleen fysiek sterker maakte, maar ook mentaal. De endorfine die vrijkomt wanneer ik ren, geeft me een ultiem gevoel van vrijheid.” 

Snowboard aan de wilgen 
Hoe jammer ze het ook vindt, sinds Kimberly fulltime atlete is, moet ze het snowboarden laten voor wat het is. “Ik heb serieus overwogen om professioneel te gaan snowboarden, maar toen werd ik gescout voor atletiek. En die twee sporten gaan nu eenmaal lastig samen. Het snowboardt gewoon niet lekker als je altijd moet oppassen dat je niet geblesseerd raakt. Toen ik steeds angstiger op mijn bord stond, besloot ik er voorlopig mee te stoppen. Ik ga nu honderd procent voor het hardlopen. Het grote voordeel van atletiek is dat het veel toegankelijker is. Voor snowboarden moet je altijd de bergen in en dure trips naar het buitenland maken. Terwijl de atletiekbaan gewoon bij mij om de hoek is.” 

Weinig prikkels 
Hoewel het hardlopen Kimberly een enorm gevoel van vrijheid geeft, moet ze ook toegeven dat het atletenbestaan niet altijd even gemakkelijk is. “Het is misschien maar goed dat ik pas op latere leeftijd in de topsport ben beland. Ik was al 27 toen ik er sociaal-emotioneel helemaal klaar voor was om die grote stap te nemen. Sinds ik topsporter ben, ben ik 24 uur per dag met mijn voeding bezig, moet ik zorgen voor een normaal dag- en nachtritme – geen feestjes dus – en drink ik geen alcohol. Zeker rond de Spelen is het belangrijk om regelmatig mijn rust te pakken en te zorgen voor zo weinig mogelijk prikkels. Gelukkig heb ik mensen om me heen die het snappen dat ik vaak nee moet zeggen. Belangrijke vriendschappen probeer ik warm te houden door mensen bij mij thuis uit te nodigen voor een etentje of een spelletje Keezen.” 

Herstelvoer 
Kimberly’s verloofde Hervé Maas neemt, zeker in de aanloop naar grote wedstrijden, een belangrijke zorgtaak op zich. Zeker op dagen dat ze haar prothese uit moet laten om haar been de broodnodige rust te geven, is Hervé onmisbaar voor haar. “Mét mijn prothese kan ik eigenlijk alles wat anderen ook kunnen; zonder ben ik toch wat beperkter. En dan is het fijn dat Hervé er is om me te helpen. Hij is ook degene die het vaakst kookt bij ons thuis en stemt dat steeds af op wat ik op dat moment nodig heb. Groenten, koolhydraten, herstelvoer… Zeker niet altijd makkelijk voor hem, want hij lust ook wel eens een kaasje, een worstje en een biertje. In het weekend doet ie dat wel hoor, maar doordeweeks draait ie eigenlijk altijd mee in mijn ritme en strakke regime.” 

Van Tinder naar trouwerij 
Dat Hervé met alle liefde van de wereld voor haar zorgt, staat als een paal boven water. Na de Paralympische Spelen in Parijs stapt het stel in het huwelijksbootje, gevolgd door een honeymoon naar Sicilië. Ze zijn dan negen jaar samen. Hoe ze elkaar hebben leren kennen? “Via Tinder,” lacht Kimberly. “Na drie maanden trok ik al bij hem in. Mijn omgeving vond het nogal snel gaan allemaal, maar het voelde zó goed! Ik was vanaf het begin eigenlijk altijd bij hem in Den Bosch, dus het was zonde om mijn appartement in Tilburg aan te houden.” 

Onvoorwaardelijke liefde van haar honden 
Inmiddels wonen Kimberly en Hervé alweer even in Rosmalen, samen met hun honden Layko en Kaia. Layko, een Australische Herder, mengt zich regelmatig in het online gesprek door even nieuwsgierig zijn snuit in de camera te duwen. “Hij komt net van de trimster terug, dus ruikt weer helemaal lekker,” lacht Kimberly terwijl ze Layko aait. “Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder mijn twee honden. De liefde en de warmte die je de hele dag om je heen voelt, is zó heerlijk! Eerst hadden we alleen Layko. Kaia, onze Husky, is daar later bij gekomen. Ze is een herplaatser uit Bulgarije. Ze heeft daar een zwaar ongeluk gehad, waardoor haar rechter achterpoot is verbrijzeld. De Animal Rescue heeft haar gevonden en zorgde ervoor dat ze geopereerd kon worden. Met een stuk metaal in haar poot is ze naar Nederland gekomen. Toen we voor een tweede hond wilden gaan, ben ik samen met Layko naar de opvanglocatie gegaan waar Kaia samen met een aantal andere honden verbleef. Vanaf het allereerste moment dat we daar binnenkwamen, had Layko alleen maar oog voor Kaia. Het was echt liefde op het eerste gezicht!” 

Nederlands wiegje 
Voordat Kimberly zich settelde, heeft ze behoorlijk wat van de wereld gezien. Ze deed rond haar 20ste vrijwilligerswerk bij een weeshuis in Sri Lanka en liep mee op een kinderdagverblijf op Jamaica. “Ik heb als kind van dichtbij ervaren hoe snel het leven voorbij kan zijn, dus ik probeer alles eruit te halen wat erin zit. Ik houd van avontuur en wil graag wat voor de wereld betekenen. Door mijn vrijwilligerswerk zag ik hoeveel je in korte tijd van die kinderen kunt gaan houden. Sindsdien realiseer ik me nóg meer hoe blij ik mag zijn dat mijn wiegje in Nederland heeft gestaan.” 

Kneiterduur Zwitserland 
Viert Kimberly vakantie, dan doet ze dat het liefst in Zwitserland. “Jammer dat het er zo kneiterduur is, anders zou ik er veel vaker heen gaan. Het is zo’n prachtig mooi land met zijn bergen… Ik hou van de natuur. Bovenaan mijn lijstje staan verder nog Alaska waar ik walvissen wil gaan spotten, Zuid-Afrika voor de wilde dieren, Australië en Nieuw-Zeeland. Zo lang ik maar lekker actief bezig kan zijn in de natuur.” Zou er een dag zijn waarop Kimberly nergens rekening mee hoeft te houden, dan gaat ze het liefst naar een attractiepark. “Of klimmen, kanoën, wakeboarden… En om het feest compleet te maken, sluiten we de dag dan af met een lekkere portie nacho’s!” 

De acceptatie van protheses vergroten 
Ze is er nog niet helemaal uit wat ze wil gaan doen als ze straks niet meer fulltime sport. “Ik ben gecertificeerd beweegcoach, dus mensen in beweging krijgen en houden staat sowieso hoog op mijn lijstje. En ik zie ook nog wel een rol voor mezelf weggelegd om de acceptatie van protheses te vergroten. Niet alleen bij buitenstaanders, maar vooral ook bij de dragers zelf. Het heeft bij mijzelf lang geduurd voordat ik mijn prothese er niet meer per se wilde laten uitzien als een normaal been. Pas sinds ik sport – en fysiek en mentaal sterker ben – maakt het me niet meer uit dat mensen kunnen zien dat ik een prothese draag. Die acceptatie en vrijheid wens ik iedereen met een handicap toe.”