Loïs van Vliet

‘Ik was zes toen ik begon met handballen,’ begint Loïs. ‘Sowieso was ik geen stilzitter. Naast het handballen speelde ik veel buiten, maar handbal was mijn grootste hobby. Hoe ouder ik werd, hoe ongezelliger ook voor teamgenootjes. Zij kwamen voor hun plezier handballen en mijn mindset was toen al anders: alles voor de winst. Ik wilde het hoogste bereiken, had zelfs een sierkussen van het Nederlands handbalteam op mijn kamer! Omdat ik zo fanatiek was, kon ik soms best wel zeiken op mijn eigen team. Op mijn dertiende vertrok ik dan ook naar HV Internos in Etten-Leur om op een hoger niveau te gaan spelen.’ 

Het leven op Papendal 

Etten-Leur is voor Loïs de eerste sportieve stap buiten Made. Een jaar later vertrekt ze naar handbalvereniging VOC uit Amsterdam om op het hoogste niveau te gaan spelen. Omdat de reistijd te veel wordt, verhuist ze naar de HandbalAcademie op Papendal. Een plek waar ze goede herinneringen aan bewaart. 

‘Ik vond het daar echt fantastisch!’ zegt ze met een grote glimlach. ‘Alles is goed geregeld, het is supergezellig, je bent met andere handbalsters, traint en eet samen, en in de avonden doe je nog spelletjes of kijk je een serietje. Of ik moest huiswerk maken. In die tijd deed ik er ook nog een opleiding tot doktersassistente bij. Ik vond het fijn om een diploma te halen, je weet immers nooit hoe een sportcarrière verloopt.’ 

Binnen de muren van Papendal en op haar club in Amsterdam gaat ze met iedereen goed om, maar de Brabanders pikt ze er zo uit. ‘Dat gezellige, het ons-kent-ons-gevoel, die saamhorigheid en wat minder direct, dat is typisch Brabant. Ik ging niet speciaal met de Brabanders om, maar het is wel grappig om te zien dat er een bepaalde sfeer hangt die herkenbaar is. Al met al had ik er vier jaar lang een geweldige tijd.’ 

Moeilijke periode 

In mei 2024 verkast Loïs naar de Bundesliga in Duitsland. Een competitie die haar sterker zal maken. Na vijf jaar VOC kiest ze voor de club TusSies Metzingen, vlakbij Stuttgart. Mist ze daar iets uit onze provincie? ‘Wat ik vooral mis is de slappe klets. Met hulp van Duolingo spreek ik nu best wel goed Duits, maar gedachteloos slap ouwehoeren in het Nederlands, en het kletsen over niks, dat mis ik wel. Soms heb je daar gewoon behoefte aan.’ 

Het najaar van 2024 blijkt een pittige periode te zijn. Loïs komt in een minder fijne positie terecht. Een trainerswissel zorgt ervoor dat ze plezier en vertrouwen mist, de donkere dagen komen eraan en Loïs zit 600 kilometer van huis. ‘Ik dacht echt: “Wat ben ik aan het doen? Wat doe ik hier nog?”, maar ik wist ook dat ik moest doorzetten. Toen ik ging studeren voor doktersassistente had ik namelijk diezelfde gedachten en gevoelens. Ik heb mezelf toen - en ook nu - voorgehouden dat ik in januari pas echt de balans kon opmaken. Eerst doorzetten. Je merkt dat het dan vanzelf goedkomt. Het heeft me enorm geholpen en het grappige is dat ik zelfs mijn twee oudere zussen dit advies meegaf toen ze net aan hun nieuwe baan begonnen: geef jezelf de tijd.’ 

Dankbaarheid als leidraad 

Naast deze wijsheid helpt het schrijven in een dagboek ook om rust te bewaren, vertelt Loïs. ‘Toen ik niet zo lekker in mijn vel zat, hoorde ik in een podcast over het schrijven in een dagboek. Dat kan helpen om gedachten te ordenen en positieve energie te krijgen. Inmiddels was er wederom een coachwissel geweest. Mijn nieuwe coach gaf me als tip mee om elke dag drie dingen op te schrijven die goed gingen. Maar ik richt me nu vooral op dankbaarheid.’ 

Elke dag kijkt ze naar hetgeen waar ze dankbaar voor is. Het woord is zo belangrijk dat ze op haar rib zelfs het woordje grateful heeft laten tatoeëren. Wat zijn voorbeelden van dingen waar ze dankbaar voor is? ‘O, dat kunnen hele kleine dingen zijn zoals wandelen in een mooie omgeving of zonneschijn op een herfstdag. En ik ben ook dankbaar voor het feit dat ik mijn droom probeer waar te maken of dat mijn familie en mijn ouders er altijd voor me zijn, ook nu op afstand. Of dat ik al zoveel mooie mensen heb mogen leren kennen. Maar ook als een training wat minder ging, is er dankbaarheid dat ik hier juist zoveel mag leren. Of ik schrijf op wat ik meeneem van zo'n dag – hoe kan het de volgende keer beter gaan?’ 

Kerkbezoek 

Naast het reflecteren in haar dagboek is er een andere plek waar Lois heel bewust stilstaat bij haar zegeningen: de kerk. ‘Ik ben gelovig opgevoed. Op een gegeven moment mochten we zelf beslissen of we nog wilde geloven of niet. Ik heb ervoor gekozen om dat wel te doen. Als ik in Nederland ben probeer ik minimaal één keer per week naar de kerk te gaan. Vooral het afgelopen jaar is dit een belangrijk deel geworden in mijn leven. Uit het kerkbezoek haal ik kracht, dankbaarheid en vooral positieve energie.’ 

Wat heeft volgens Loïs nog meer bijgedragen aan die positieve en volhardende mindset? ‘Dat zijn meerdere oorzaken. Ik ben van nature een enorme streber, was pas vijftien jaar toen ik op Papendal woonde en veel zelf moest doen. En ik heb een opvoeding gehad waarin zelfstandigheid gestimuleerd werd. Die dingen zorgen er wel voor dat je minder afhankelijk bent van anderen en eerder kijkt naar oplossingen.’ 

Het leven buiten de sporthal 

Ook nu ze ver van haar familie woont, wordt een beroep gedaan op haar zelfstandigheid. Ze heeft een invulling moeten geven aan haar bestaan buiten de sporthal, wat in een ander land moeilijker is dan thuis in je sociale omgeving. Wat doet ze als ze thuiskomt na een wedstrijd of training? 

‘Ik werk twee à drie uur per dag online voor een bedrijf in finance, Oogwereld in Den Bosch.  
Op een bepaald moment verveelde ik me en heb aan mijn broer gevraagd of ik niet iets voor het bedrijf kon betekenen waar hij werkt. Dat bleek te kunnen en dus heb ik een fijne afleiding tussen het sporten door. Verder houd ik van de natuur en van wandelen, dat kan hier echt prachtig! Tijdens het wandelen luister ik naar muziek of een podcast, dat is voor mij echt ontspanning. Verder kijk ik series waarbij B&B vol liefde veruit favoriet is. En soms ga ik een koffietje doen met teamgenootjes. Inmiddels heb ik mijn weg wel gevonden.’ 

Tot slot, wat hoopt Loïs dat er over pakweg vijf jaar in haar dagboek staat? ‘In 2028 zijn de Olympische Spelen in Los Angeles. Ik zou het wel echt heel gaaf vinden om dan bij de selectie te zitten…’